35. rocznica śmierci Wandy Dobaczewskiej

Wanda Dobaczewska urodziła się 24 sierpnia 1892 roku w Twerze, zmarła 23 listopada 1980 w Żninie. Była poetką , autorką powieści i sztuk scenicznych. Choć zamieszkała w Żninie i to miasto pokochała to sercem całe życie była w Wilnie. Po II wojnie światowej nigdy już  jednak ukochanego Wilna nie odwiedziła. W jej mieszkaniu w Żninie widok wileńskiej ulicy, namalowany w 1944 roku przez Bronisława Jamontta, wisiał zawsze na ścianie obok rysunku Marszałka Piłsudskiego.

Jej przedwojenna twórczość to: „Na chwałę słońca” (1920), „Wilno” (1922), „Wilno i tryptyk” (1926), „Nasza dola” (1932), nowele: „Miniaturka” (1929), powieści: „Kamienica za Ostrą Bramą” (1928), „Zwycięstwo Józefa Żołądzia” (1934), „Tam, gdzie się serca palą” (1938). Twórczość powojenna to: „Kobiety z Ravensbruck” (1946), „Złota studzienka” (1959), „Człowiek, którego nazywano Diabłem” (1962), „Korzenie” (1964), „Kim jest Rudzielec?” (1968), „Nikt nie jest winien” (1970). Jej imię nosi Szkoła Podstawowa w Gąsawie, Uniwersytet Trzeciego Wieku w Żninie oraz ulica na osiedlu za torami w Żninie.